Kroniki Michigan

Za nami pierwsza połowa sezonu. To dobry moment, na krótkie podsumowanie i wystawienie oceny semestralnej poszczególnym koszykarzom (skala 1-6).

C. Villanueva – pamiętacie końcówkę jego poprzedniego sezonu? Wylądował głęboko na samym dnie rotacji, często grywając w „śmieciowych” minutach. Taki kubeł zimnej wody podziałał na niego pozytywnie. Ciężko przepracował okres letni, wzmocnił obronę, pokazuje wreszcie więcej agresji i ambicji. Kuester wielokrotnie podkreślał w tym sezonie, że jest pod wrażeniem postępu zrobionego przez CV. Oby tak dalej. W zeszłym sezonie, w skali od 1-6, obrońcą był na 1+. W tym sezonie to już jest mocne 3. W ataku solidny i niezwykle skuteczny za 3 – to po to Joe go ściągnął i efekty zaczynamy widzieć. Łączna ocena 3+.

B. Gordon – drugi z zeszłorocznych nabytków. Podobnie jak pozostali SG strasznie się miota w rotacjach Kuestera. Mało minut gry, przebłyski przeplatane nieskuteczną grą i dziwnymi stratami. Może z upływem czasu i stabilizacji rotacji również jego gra będzie wyglądać lepiej. Póki co za całokształt ocena 2+

G. Monroe – po pierwszych meczach, gdy praktycznie nie wchodził do rotacji meczowej, gra coraz więcej i z coraz większą pewnością siebie. Szybkość, przegląd pola, podania, gra w obronie oraz zapas jaki jeszcze ma w rozwoju fizycznym – to wszystko pozwala z optymizmem patrzeć na przyszłość pozycji C w Pistons. Koszmar Dumarsa pod nazwą „Darko Milicic” może wreszcie się zakończyć. Nie do przecenienia jest fakt trenowania wspólnie z Benem Wallacem. Co Greg podkreśla na na każdym kroku to ogromny podziw dla Bena, wzorowanie się na nim w sposobie trenowania i dbania o własne ciało. Już w przyszłym sezonie jego statystyki powinny być zbliżone do 15/10. Ocena 3+ (za cały sezon). Na koniec sezonu liczymy na 4.

W. Bynum - jedyny rasowy PG w całym składzie Pistons. Wydawać by się mogło, że to idealna sytuacja dla tego 28 letniego gracza i swoją grą przesunie Stucka na pozycję SG… Jak się okazało to jednak nie on przesunął Rodney’a. Przebywając na parkiecie nie potrafił udzwignąć gry w krytycznych dla drużyny momentach, do tego jego dobór pozycji rzutowych i skuteczność pozostawiają dużo do życzenia. To nie jest rozgrywający pierwszej piątki i nigdy nie będzie, jak będzie dużo pracował to może stać się solidnym backupem. Ocena 2.

R. Stuckey - większość fanów zgodzi się z tym, że pozycja PG nie do końca wydobywa z niego to co najlepsze. Bycie następcą kogoś takiego jak mr Big Shot nie jest łatwe i chyba na wyrost było oczekiwanie, że dokona tego Stuck. On nie jest i nigdy nie był typową jedynką. Kuester ostatecznie przesunął go na dwójkę. Zmiana ta wyszła wszystkim na dobre. Rodney może wreszcie spożytkować siły na zdobywaniu punktów. Ostatnio Rodney wyznał, że grając na PG i musząc przez długi czas być w posiadaniu piłki, w drugich połowach grał maksymalnie zmęczony, co miało wpływ i na jego skuteczność i poziom gry. Ocena 2+ (jako PG) / ocena 4 (jako SG) / łącznie 3.

T. Prince - po przeciętnym początku sezonu, Tay ustabilizował formę na wysokim poziomie. Ma swoje miejsce na parkiecie, wie co do niego należy i wrócił do gry, do której nas przyzwyczaił od swojego pierwszego sezonu w NBA. Wysoki procent z gry (najwyższy w karierze!), dobre podejmowanie decyzji, solidna defensywa, spokój. Słowne spięcia i, nagłośnione przez media, wymiany zdań z Kuesterem z początku sezonu podziałały chyba na obie strony mobilizująco. Jedyny z Tłoków, który każdy mecz tego sezonu rozpoczynał w podstawowej piątce. Przed sezonem myślałem, że to już koniec ery Taya w Pistons… Może jednak nie??? W chwili obecnej trudno wyobrazić sobie skład Pistons bez niego na parkiecie. Ocena 4+.

(cdn...)

R. Hamilton - o Ripie już ostatnio pisałem. W podsumowaniu o nim będzie bardzo krótko – nie widzę go w tym składzie Pistons i w tym systemie (jakim systemie?) gry. Co ciekawe i chyba oddaje sedno rzeczy – Pistons z Ripem w składzie mają bilans 11-23, bez niego 4-4, a on sam ma najgorszy wskaźnik +/- w drużynie. Ocena 2-.

B. Wallace - najlepszy nabytek Dumarsa w poprzednim sezonie. Ściągnięty do klubu by zarazić młode wilki swoim podejściem do pracy i dać drużynie po kilkanaście wartościowych minut w meczu. Wypełnia w 100% powierzone zadania. Jeśli chodzi o grę to statystyki nawet zdecydowanie przewyższają oczekiwania wobec niego. Ocena 4+.

C. Wilcox – dziwny zawodnik. Miał być kolejnym odkryciem Joe, kolejnym graczem, który zje parkiet dla Pistons by udowodnić swoją wartość. Poprzedni sezon pokazał, że były to marzenia ściętej głowy. W obecnym, większość z fanów, całkiem słusznie, postawiła na nim krzyżyk. Jednak od kilku meczów zaczął pojawiać się w rotacji a nawet zaczynać mecze w podstawowej piątce. Agresją i walką w obronie dobrze uzupełnia obecnie Grega, warunki fizyczne ma, może jeszcze będą z niego „ludzie”? Ocena 2+.

T. McGrady - o Tracy’m ostatnio pisałem. Ostatnie zmiany, tak jak w przypadku Stucka, dobrze na niego działają. Dzięki przesunięciu na pozyję PG TMac może dłużej trzymać piłkę w rękach a to jest to co timaki lubią najbardziej. Ocena 3+.

A. Daye - ogromny potencjał, miał przyzwoity początek sezonu i wydawało się, że Tay szybko odejdzie w zapomnienie. Tak się jednak nie stało, brak stabilności w formie, popełniane błędy w defensywie spowodowały zmniejszenie liczby otrzymywanych minut. Szkoda go, bo potencjał ma. Również z punktu widzenia obrony, pomimo swojego anorektycznego wyglądu, jest w stanie utrzymywać cięższych od siebie graczy. Brakuje mu jednak wciąż siły i wytrzymałości na robienie tego regularnie przez 4 kwarty. Za rok, dwa myślę, że siła nie będzie problemem. W chwili obecnej ocena 2+.

J. Maxiell - od kilku lat żelazny rezerwowy i do tej pory sprawdzał się w tej roli. Próby ustawienia go w wyjściowym składzie były wg mnie sporym nieporozumieniem. Obecny sezon jest najgorszym w jego wykonaniu. Brakuje czasami tej iskry, którą miał w oczach wcześniej. Statystyki to potwierdzają, zdecydowanie gorszy procent z gry, mniejsza liczba zbiórek, punktów. Ocena 1+.

D. Summers – gra tak krótko, że trudno coś na jego temat powiedzieć. Nie potrafił wywalczyć minut w, tak słabym pod koszem i uszczuplonym pod nieobecność Jerebko, składzie. Możemy jedynie domyślać się przyczyn. Szkoda bo w summer league udowodnił, że potrafi bardzo dobrze bronić a i gra w ataku nie jest mu obca. Ja bym tego chłopaka nie skreślał. Wg ekspertów od obrony w NBA jest jednym z niewielu koszykarzy w lidze mogących grać swobodnie 1-on-1 przeciwko LBJ. Może z tego chociażby powodu, myśląc, że być może znowu nadejdzie dzień gdy zawitamy w finale konferencji, warto go zostawić? Brak oceny.

J. Jerebko – niesklasyfikowany. Szkoda chłopaka. Jeden z niewielu jasnych punktów z poprzedniego sezonu. W tym miał udowodnić, że zasługuje na miejsce w pierwszej piątce i dać niezbędny zastrzyk energii pod koszem. Kontuzja niestety pokrzyżowała te plany. Pozostaje nam mieć nadzieję, że po rehabilitacji wróci do swojej gry i za rok, dwa będziemy się cieszyć z solidnego, dobrze broniącego PF (SF?). Brak oceny.

J. Kuester – ostatnie mecze pokazały, że „coach Q” zaczął walczyć o swoją posadę. Odsunął od składu Ripa, chłopaka, u którego bawił jeszcze niedawno na weselu, wprowadził na dobre TMaca na jedynkę, zaufał jeszcze bardziej Monroe’owi. Dziwną przypadłością Pistons, za jego panowania, stało się przegrywanie przez nich trzecich kwart. To ewidentny znak, że trener nie radzi sobie z utrzymaniem motywacji zawodników na wysokim poziomie. Uczeń Larry’ego Browna nie przerósł mistrza, póki co szuka chyba wciąż swojej drogi. Na plus można mu zaliczyć sposób postępowania z Gregiem Monroe – wskazanie mu błędów i posadzenie na ławce zdopingowało naszego rookie do jeszcze cięższej pracy. Kolejnym plusem jest wykorzystanie TMaca w zespole – bez nerwowych ruchów systematycznie zwiększa jego rolę. Wiem, że wielu fanów Pistons nosi już za plecami szubienicę, na której najchętniej powiesiliby Kuestera ale ja uważam, że powinien dostać jeszcze jeden sezon. Ocena 2+.