Imię:LeBron
Nazwisko:James
Miejsce ur.:Akron,Ohio
Narodowość:USA
Waga:113kg
Wzrost:203cm
Nagrody:MVP'09 ,Rookie of the year'04 ,6xNBA All Star ,NBA Scorinh Champion'08 ,3x All-NBA first team ,2x All-NBA second team ,All Defensive first team, NBA Rookie First team , 2x NBA All Star Game MVP

Rekordy życiowe:

Pkt: 56
FGM: 19
FGA: 36
Przechwyty: 7
Bloki: 5
3PTM: 8
3PTA: 13
FTM: 24
FTA: 28
of.zbiórki: 6
def.zbiórki: 17
zbiórki: 19
Asysty: 15
Minuty: 55


Bio: James uczęszczał do St.Vincent-St.Mary HS gdzie został gwiazdą w trakcie swojego pierwszego roku
grając dla drużyny Fighting Irish, osiągał 21 pkt i 6.2 zbiórek na mecz prowadząc drużynę do bilansu 23-1
W trakcie swojego drugiego roku w Liceum James poprowadził zespół do kolejnego znakomitego bilansu 26-1
zdobywając 25.2 pkt, 7.2 zbiórek, 5.8 asyst i 3.8 przechwytów tym samym Fighting Irish zdobyli po raz drugi
z rzędu pierwsze miejsce w III division. James został nagrodzony USA Today All-USA First Team
był pierwszym drugoroczniakiem który kiedykolwiek otrzymał tą nagrodę.
W trakcie swojego trzeciego roku James pojawił się na okładkach takich magazynów jak SLAM,Sports Illustrated i ESPN the Magazine.
James zdecydował się na wzięcie udziału w drafcie po Liceum , notując w nim 2,657 pkt, 892 zbiórek i 523 asyst.
James w drafcie'03 został wybrany z numerem 1 przez Clevland Cavaliers od tego momentu nigdy nie opuścili rozgrywek Playoff.
Za jego panowania drużyna awansowała do finałów konferencji pierwszy raz od 92' , następnie do finałów NBA - pierwszy raz w historii kluby.
Statystyki LeBrona:

Moje zdanie:

Na przestrzeni lat LeBron poprawia każdy aspekt swojej gry i czerpie z nich przyjemnoś (defensywa - chase down blocks , ofensywa- asysty i pktowanie), gołym okiem widać jego dojrzalsze zachowanie na boisku...
Jest jednym z najlepszych podających niskich skrzydłowych ligi , odzwierciedlając to w statsach a także wyglądem jego podań( no look pass, behind the back pass , between the legs itd.)
LBJ przypomina mi mentalnością MJ'a z roku na rok co raz lepszy , czyni ze swoich słabości jego mocne strony , do każdego meczu podchodzi śmiertelnie poważnie i bierze go do siebie.
LBJ ciągnie cały zespół na swoich barkach lecz tym samym nie jest samolubem co bardzo dobrze wpływa na morale drużyny a ona sama darzy wielką sympatią "Króla"
LeBron James jest wg mnie na chwilę obecną najlepszym zawodnikiem ligi ze względu na swoją uniwersalność.

Imię:Carmelo Kiyan
Nazwisko:Anthony
Miejsce ur.:Nowy Jork
Narodowość:USA
Waga:100kg
Wzrost:203cm
Nagrody: 2xNBA All Star,3x 3rd All NBA team, 1st All Rookie team

Rekordy życiowe:


Pkt: 50
FGM: 19
FGA: 32
Przechwyty: 5
Bloki: 4
3PTM: 5
3PTA: 9
FTM: 19
FTA: 24
of.zbiórki: 12
def.zbiórki: 12
zbiórki: 16
Asysty: 11
Minuty: 52

Bio: Carmelo urodził się w Red Hook projects w Brooklynie, Nowym Jorku.
Jego ojciec był Portorykańczykiem a matka Afro-Amerykanką.
Ojciec Melo' zmarł na raka kiedy ten skończył 2 lata, kiedy miał 8 lat przeprowadził się z matką do Baltimore
gdzie ćwiczył nie tylko swoje zdolności atletyczne lecz też zdolności przetrwania.
Baltimore było wtedy miastem o najwyższej przestępczości , i o jednym z największych % morderstw na tle rasowym.
Anthony opisywał życie w Baltimore tak: "Przyzwyczaiłem się już do ciał leżących na chodnikach przykrytych kocem i nic nie robiącej z tym policji"
Carmelo swoją przygodę z koszem zaczął w liceum Towson Catholic gdzie spędził 3 lata.
Melo' został okrzyknięty tytułem The Baltimore Sun's metro player of the year 2001 , a także Baltimore Catholic League player of the year.
Anthony został przeniesiony na ostatni rok licealny do Liceum Oak Hill gdzie wyrastali najlepsi gracze w kosza, został wybrany do drużyny McDonald's All-American Team a także wygrał Sprite Slam Jam dunk contest.
Został również uchonorowany tytułem USA Today First-Team All-American.
Anthony w College'u rozegrał tylko jeden sezon (2002-2003) na Syracuse University, gdzie osiągał 22.1 pkt i 10 zbiórek na mecz.
Drużyna klasyfikowała się jako 19 w NCAA, 3 w Big East i pierwsza w diwizji NCAA.
Anthony jest uznawany za tego który poprowadził "pomarańczowych" do ich pierwszego tytułu NCAA w 2003r.
W drużynie prowadził w punktowaniu , zbiórkach ,rozegranych minutach, zdobytych pkt z pola i ich próbach.
Anthony jest w posiadaniu rekordu w zdobytych pkt jako pierwszoroczniak w pucharze NCAA- 33.
Melo' za wszystko co zrobił w Syracuse dostał nagrodę Most Outstanding Player Award , Anthony miał grać w College'u przez dwa lub trzy sezony ale zważywszy na to że zdobył wszystko co dało się zdobyć ,zadeklarował że opuści College i wezmie udział w Drafcie'03.
Meloman został wybrany z numerem 3 przez Denver Nuggets i od tego czasu jest nie kwestionowanym liderem zespołu , od jego pojawienia się w bryłkach drużyna ta nie opuściła ani jednej rozgrywki Playoff.
W jego pierwszym sezonie w NBA , jako czwarty w historii dostał sześć tytułów debiutanta mieśiąca konferencji zachodniej, przegrał jednak z LeBronem walkę o tytuł debiutanta sezonu który również był 6 razy mianowany Rookie miesoąca, za walkę i znakomity sezon został wybrany do pierwszej 5 debitantów.
10 grudnia 2008 r. Carmelo wyrównał trzydziestoletni rekord George Gervina w liczbie punktów zdobytych w jednej kwarcie. Grając przeciwko Minnesota Timberwolves rzucił 33 punkty w 3. kwarcie.
Statystki Carmelo

Podczas Igrzyski Olimpijskich w Pekinie gdzie słynny Dream Team zajął trzecie miejsce przegrywając 19 pkt z Puerto Rico, Melo został uznany za przyczynę takiego niepowodzenia uzasadniając to tym że był on agresywny i wprowadzał napiętą atmosferę do teamu.
On wraz z drużyną USA poprawili ośmieszający występ na IO , w 2008 r gdzie zdobyli złoty medal pod nazwą "Redemption Team" Melo wtedy został okrzyknięty liderem zespołu USA przez zawodników jak i szkoleniowców.
Melo jest rekordzistą reprezentacji pod względem zdobyczy punktowej w jednym meczu, 35 pkt. w meczu z Włochami, 23 sierpnia 2006.
Carmelo był kilkakrotnie zamieszany z wydarzeniami z narkotykami i alkocholem , zdobył miano bad boya kiedy to w barze w Nowym Jorku ex chłopak Lali Vasqez opluł ją , aktualny chłopak - Melo pobił dotkliwię męszczyzne.
Melo wystąpił również gościnnie w DVD "Snitches get Stiches" gdzie pokazał się wraz z dilerami i gangsterami Baltimore , powstało z tym nagraniem wiele kontrowersji a Carmelo tłumaczył się tym że często odwiedza stare śmieci i nie ma wpływo kto do niego podchodzi, rzekomo nagranie to dano do DVD bez jego wiedzy.
Przy pozbyciu się wizerunku Bad Boya pomagał mu sam Jordan który zaprosił go na tygodniowy pobyt wraz z nim i związane z tym treningi, przy zdobywaniu nowego wizerunku Melo również zdecytował się ściąć warkoczyki które nosił przez 9 lat.


Moje zdanie

Melo jest mało docenianym zawodnikem w NBA , w tym sezonie pokazuje znakomite umiejętności po wyśmienitym starcie na poziomie MVP.
Anthony to scorer , podobnie jak Kobe, znakomicie się dopełnia z Billupsem , gra bardziej dojrzale lecz to nie ten poziom dojrzałości jak w przypadku LBJ.
Anthony to jeden z najczęściej faulowanych zawodników ligii , i jeden z najlepiej wykonujących rzuty wolne w lidze , co bardzo pomaga Denver, szczególnie tego brakuje kiedy nie gra z powodu kontuzji.
Gra swoim ciałem widać często , jak ostro wchodzi w pole korzystając z jego rozmiarów bądz jak gra back to back , doskonale wykorzystuje swoje atrybuty a minusy próbuje jak "najgłębiej schować".
Wg mnie w tym sezonie Melo będzie się liczył w wyścigu po MVP RS razem z LBJ'em , Kobe;em , Durantem.

Imię: Vincent Lamar
Nazwisko: Carter
Miejsce ur: Daytona Beach
Narodowość: USA
Data ur: 26 stycznia 1977r
Waga: 100 kg
Wzrost: 198cm
NBA Draft: nr. 5 1998 GSW
Pozycja: SG, SF
College: Uniwersytet Karoliny Północnej w Chapel Hill
Nagrody: Rookie of the Year (1999), Złoty medal olimpijski z Sydney (2000), Zwycięzca Slam Dunk Contest (2000), 8x Mecz Gwiazd

Rekordy życiowe:


Pkt: 51
Przechwyty: 6
Bloki: 6
celne rzuty z pola: 20
3PT trafione: 9
FT trafione: 23
zbiórki def: 14
zbiórki off: 8
Asysty: 14
Minuty: 63

Bio: Vincent Lamar Carter urodził się 26 stycznia 1977 roku w Daytona Beach w stanie Floryda. Koszykówkę miał w genach - jego wujek Oliver Lee został wybrany w Drafcie do NBA w 1981 roku. Legenda mówi, że pierwszy raz trafił piłką do kosza w wieku 2 lat. Edukację rozpoczął jako 4-latek. Uczęszczał do publicznych i prywatnych szkół w Deland, South Miami i Daytona Beach. Podobno pierwszy wsad wykonał na przydomowym boisku w wieku 11 lat przy wzroście 178 cm. uż w drugiej klasie szkoły średniej miał 192 cm wzrostu i musiał grać jako center. Był liderem reprezentacji ze średnimi 25 pkt. i 11 zb. na mecz, jednak jego team odpadł w półfinałach Stanu. Carter czuł się winny porażki i obiecał kolegom z drużyny, że za rok wygrają. Tak też się stało - Mainland rok później zdobyli tytuł Mistrzów Stanu Floryda, a Carter średnio zdobywał 22 punkty i 7 asyst na mecz. Liczące się w NCAA koledże rozpoczęły bitwę o utalentowanego zawodnika. W roku 1995 Vince został powołany do reprezentacji juniorów Stanów Zjednoczonych i wziął udział w Mistrzostwach Świata. Vince wybierał pomiędzy 76 uniwersytetami. W grę wchodziła nawet specjalna uczelnia dla muzyków. Bitwę wygrał jednak Uniwersytet Północnej Karoliny, ten sam, w którym edukował się słynny Michael Jordan. W swoim debiutanckim sezonie grał jednak mało i ciężko było mu dostosować się do nowych realiów. Średnio zdobywał tylko 7,5 punktów i 3,8 zbiórki na mecz. Ciążyła na nim duża presja - wszyscy bowiem widzieli go jako talent pokroju legen uczelni - Jordana czy Jerry'ego Stackhouse'a. Tymczasem grający bez presji Jamison i Okulaja prezentowali się lepiej i dostawali więcej minut. Zachęcony telefonem od Michaela Jordana Vince postanowił ciężko pracować, aby udowodnić swoją wartość. Lato spędził oddając po 500 rzutów z każdej pozycji na parkiecie. "Chciałem być plusem tej drużyny, a nie jej minusem. W pierwszym sezonie nie oddałem się drużynie tak, jak powinienem. Nie pokazywałem 100 procent swoich możliwości". Już od początku sezonu był podstawowym graczem drużyny, a Tar Heels wygrali 9 z pierwszych 10 spotkań. Gdy Carter doznał kontuzji, North Carolina przegrała 3 mecze z rzędu. Po powrocie Vince i spółka pokonali Tima Duncana i jego uczelnię Wake Forest, a Carter rzucił 26 punktów. North Carolina odpadła w półfinale Final Four po bojach z Arizona Wilcats, którzy później zdobyli mistrzostwo NCAA. Jamison i Carter opisywani byli jako "najlepsi skrzydłowi całej ligi". W kolejnej edycji rozgrywek Tar Heels ponownie awansowali do "wielkiej szestastki" - po raz 16 w ostatnich 18 latach. Dzięki świetnej grze Vince'a w obronie udało się pokonać prowadzonych przez Richarda Hamiltona Connecticut Huskies. Drużyna po raz kolejny odpadła jednak w półfinałach, tym razem z Utah, których nie udało się powstrzymać mimo 21 punktów Vince'a. Mimo porażek w końcówce sezonu Carter i Jamison uważani byli jako jedni z pewniaków do nadchodzącego Draftu do NBA i obaj postanowili opuścić ostatni rok studiów i zacząć kariery w najlepszej lidze świata. Po 10 latach Vince tak wspominał Draft: "Decyzja o opuszczeniu szkoły była dla mnie trudna, bo musiałem przeanalizować swoje opcje i dokonać najlepszego wyboru. Zdecydowałem, że jeśli nie będę kandydatem do wysokiego picku w Drafcie, to zostanę na uczelni na ostatni rok. Trener Smith nie próbował mnie przekonywać, dostarczył mi tylko wszystkich potrzebnych informacji, wyciągając opinie od znajomych z NBA. Przedyskutowaliśmy je z moją rodziną i podjęliśmy decyzję". Vince zgłosił się do Draftu i wziął udział w obozach drużyn takich jak Denver Nuggets, Golden State Warriors, Sacramento Kings czy Dallas Mavericks. "W Toronto miałem chyba najgorszą sesję treningową. Mój lot się opóźnił, odwołali moją rezerwację w hotelu, no i zgubiłem bagaż. Na następny dzień miałem trening, a nie miałem nawet butów czy stroju". Mimo przeciętnego treningu, powiedziano mu w Toronto, że jeśli będzie dostępny, wybiorą go z 4 numerem. Carter w dniu Draftu był bardzo zdenerwowany. Jak wspomina, pomogła mu obecność rodziny i przyjaciół. "Antawn Jamison przyszedł do NBA w tym samym roku, więc razem z rodziną siedzieliśmy przy stoliku zaraz obok jego rodziny. Znałem też Paula Pierce'a i kilku innych gości, przeciwko którym grałem jeszcze w czasach szkoły średniej. Z numerem 1 do Clippers powędrował center Michael Olowokandi, z dwójką do Vancouver Mike Bibby. Do Denver z trójką poszedł Raef LaFrentz. Antawn Jamison był następny w kolejce - z numerem czwartym wybrali go Raptors. W końcu z piątką wybrali go Golden State Warriors. "Chciałem tylko usłyszeć moje nazwisko i gdy tylko zostało wypowiedziane, jedyne czym się martwiłem, to by nie potknąć się wchodząc po schodkach na scenę. Już miałem uścisnąć dłoń Davida Sterna, kiedy komisarz powiedział mi, żebym poczekał, bo będzie wymiana (...) nie pisze dalej bo za duzo tego

Ciekawostki:

• Podczas swojego ostatniego roku w szkole średniej Vince zaliczył 92 wsady w 36 meczach rozgrywek międzyszkolnych.
• Vince jest kuzynem Tracy'ego McGrady'ego.
• Jego idolem z dzieciństwa był legendarny Dr. J - Julius Erving.
• Swój pierwszy faul w karierze popełnił na Paulu Pierce.
• Zdobył pierwsze punkty w nowej hali Toronto Raptors - Air Canada Centre, otwartej na sezon 1999/2000.
• Carter ma rozmiar buta 11 (numeracja amerykańska).

Imię:Dwyane Tyrone
Nazwisko:Wade Jr
Miejsce ur.:Chicago
Narodowość:USA
Waga:98 kg
Wzrost:193 cm
Nagrody:NBA Champion 2006, MVP Finałów'06 ,NBA Scoring Title'09, 6x NBA All Star,4x All NBA,2x All Defense,NBA All Rookie Team,Miami Heat All-time Leading Scorer, All Star Game 2010 MVP

Rekordy życiowe:


Pkt: 55
FGM: 19
FGA: 39
Przechwyty: 7
Bloki: 5
3PTM: 6
3PTA: 12
FTM: 23
FTA: 24
of.zbiórki: 6
def.zbiórki: 11
zbiórki: 11
Asysty: 16
Minuty: 52

Bio:Dwyane urodził się w południowej części Chciacago, syn Dwyane Sr. i Jolindy Wade.
Traktował jedną ze swoich starszych sióstr Tragil, jako osobę najbardziej odpowiedzialną za jego wychowanie i nakierowanie we właściwym kierunku.
Jego rodzice rozwiedli się a on żył wraz ze swym ojcem i przybraną matką w Robbins, Illinois przez swoje dzieciństwo.
Jako dziecko dorastające w Chicago ,Wade brał jako autorytet byłego zawodnika Bulls ,Michaela Jordana.
Dwyane uczęszczał do Harold L. Richards High School w Oak Lawn, grając tam w szkolnej drużynie koszykówki.
Podczas gdy on nie otrzymywał wielu minut na boisku podczas jego drugiego roku w Liceum jego przybrany brat Demetrius McDaniel był gwiazdą drużyny.
Podczas lata przed 3 rokiem w liceum Wade urósł 4 inche a jego czas na boisku wydłużył się , osiągał wtedy 20.7 pkt i 7.6 zbiórek na mecz.
Ten rok Wade zakończył notując 27pkt i 11 zbiórek na mecz , prowadząc drużynę do bilansu 24-5, co prowadziło do tytułu Class AA Eisenhower Sectional.
Podczas Liceum Wade ustanowił szkolny rekord w punktach(676) i w przechwytach(106).
Wade zdecydował się na grę dla Marquette University w Milwaukee. W trakcie swojego pierwszego roku, Wade nie został dopuszczony do gry przez problemy w nauce, Wade musiał poprawić swoje umiejętności pisania by otrzymać prawo do grania w NCAA.
Kiedy tak już się stało Wade poprowadził Golden Eagles w punktowaniu z dorobkiem 17.8 pkt na mecz oraz w przechwytach notując ich 2.47 w trakcie meczu ponadto notował 6.6 zbiórek i 3.4 asyst na mecz.
Marquette skończyło sezon z dorobkiem 26-7 to był najlepszy bilans od sezonu 93-94.
W sezonie 2002-03 Wade znowu poprowadził Marquette w pkt z 21.5 na mecz, a drużyna zdobyła pierwsze i jedyne jak do tej pory mistrzostwo konferencji z bilansem 27-6.
Popis Dwyane'a podczas Midwest Regional Final of the 2003 NCAA Tournament był głosno okrzyknięty przez prasę.
Przeciwko faworyzowanym , klasyfikującym się w czołówce tabeli Kentucky Wildcats, Wade zanotował triple double z ilością 29pkt,11zbiórek i 11 asyst.
Jego triple double było czwartym w historii pucharu NCAA, jego gra w gigantycznym stopniu pomogła pokonać Wildcats 83-69 i przejść do finałowj trójki.
Wade otrzymał tytuł MVP MidWest Regional a jego drużyna skończyła sezon będąc na 6 miejscu , najwyższym od czasów 1976-77.
Po sezonie Wade został uhonorowany tytułem All-America First Team przez the Associated Press, Dwyane jest jedynym zawodnikiem tego college'u od 1978 który dostał tą nagrodę.
3 lutego, 2007 roku, po prawie 4 latach grania w college'u, Marquette zastrzegło koszulkę Wade'a podczas przerwy w spotkaniu przeciwko Providence.
Wade trafił do NBA podczas Draftu'03 wybrany z numerem pięć przez Miami Heat , już w pierwszym sezonie mając obok siebie Lamara Odoma drużyna z Miami trafiła do Playoff'ów z bilansem 42-40.
Heat zakończyło tą przygodę po przegranej 6 meczowej serii z Peacers , jednak włodarze Heat nie kryli zachwycenia z osiągnięcia.
W trakcie jego drugiego sezonu w NBA , Wade otrzymał do pomocy świetnego gracza Shaq O'Neala po problemach w Lakers tłumaczonej złą atmosferą i kłutnią towarzyszącym mu i Kobe'mu Bryantowi , Lakers oddali go za Carona Butlera i Lamara Odoma wówczas to było oddanie go prawie za nic.
Pobyt Diesela dobrze odbił się na drużynie która zanotowała najlepszy w historii drużyny bilans 59-23, w tym samym sezonie Shaq minimalnie przegrał z Nashem w wyścigu po MVP.
Podczas PO , Heat przez dwie rundy przeszli bez żadnej porażki zaczynając od Nets a kończąc na Wizards.
Po tym wspaniałym starcie drużyna z Miami natchnęła się na aktualnych mistrzów Detroit Pistons , był to jeden z najciekawszych serii ostatnich lat kiedy bilans wynosił 3-2 dla Heat ich kluczowy grajek Wade doznał kontuzji, bez niego Miami nic nie mogli wzskórać przegrywając serię 5-3.
Następny sezon to kompletna przebudowa Miami Heat , drużyna ta wymieniła lub wyrzuciła prawię wszystkich zawodników wyjątkiem byli D-Wade ,Shaq i Udonis Haslem , a do Heat zawitali Gary Payton,Antoine Walker i James Posey.
Drużyna zanotowała słabszy niż zeszłoroczny sezon lecz wciąż był on bardzo dobry 52-30 a w PO doszli do finałów NBA.
W finale spotkali się z Dallas Mavericks , Wade w tej serii miał momenty warte zapamiętania.
Jego popis w grze 3,4 i 5 w której notował 42,36,43 punkty kolejno, pomógł wrócić do gry Heat którzy słabo zaczeli serię przegrywając dwoma meczami.
W grze numer 3 Wade wyrównał i pobił dwa swoje rekord życiowy w playoffach zdobywając 42 pkt i zdobywając 13 zbiórek.
Heat zdobyli zwycięstwo również w grze 6 , prowadzonymi przez 36 pkt Dwyane'a wygrywając 4-2, a sam Wade otrzymał nagrodę MVP finałów, stał się piątym najmłodszym zawodnikiem który został uhonorowany tą nagrodą i również zapisał się w kartach historii jako trzeci o najwyższej średniej punktowej grając swój pierwszy finał ligii- 34.7

Statystyki Dwyane'a

Imię:Allen Ezail
Nazwisko:Iverson
Miejsce ur.:Hampton,Wirginia
Narodowość:USA
Waga:74 kg
Wzrost:183 cm
Nagrody:MVP NBA (2001),MVP Meczu Debiutantów NBA (1996),MVP All-Star Game (2001, 2005),Pierwsza Piątka NBA (1999, 2001, 2005),Król Strzelców NBA (1999, 2001, 2002, 2005)

Rekordy życiowe:

Pkt: 60
FGM: 21
FGA: 42
Przechwyty: 9
Bloki: 3
3PTM: 6
3PTA: 14
FTM: 24
FTA: 27
of.zbiórki: 5
def.zbiórki: 9
zbiórki: 11
Asysty: 16
Minuty: 57


Bio:Jeden z najlepszych koszykarzy na świecie. Nieustępliwy, zadziorny, odważny i nieobliczalny. To on wprowadził uliczny styl gry do kanonów NBA. Sportowiec ikona. Wzór dla milionów młodych ludzi na całym świecie. Allen Iverson to dziś człowiek sukcesu. Nie wszyscy jednak wiedzą, że aby dojść na szczyt przeszedł bardzo trudną i długą drogę, o której pamięta na każdym kroku.

Dorastał w Newport News w stanie Wirginia. Wychowywała go samotna matka, która ledwo wiązała koniec z końcem. - Pamiętam jak w wieku 13 lat jechałem na jakiś turniej. Nie mieliśmy w domu światła, bo pieniądze na rachunki mama wydała na moje buty do koszykówki. Chciała, aby mi niczego nie brakowało. Dbała o mnie na każdym kroku. Do dziś jest moim najlepszym przyjacielem. To jej wszystko zawdzięczam – przyznał po latach Iverson.

Niewiele jednak brakowało, aby Allen w ogóle nie grał w koszykówkę. Był wielkim fanem footballu amerykańskiego. Uważał, że to jedyna gra dla prawdziwych mężczyzn. Matka szybko mu to wybiła z głowy. Allen uprawiał więc oba sporty naraz i w obu był rewelacyjny. Poprowadził swoją szkołę średnią do mistrzostwa stanowego w obu dyscyplinach i zrozumiał, że sport jest przepustką do lepszego życia. Od tamtej pory trenował codziennie i gdzie tylko mógł.

Wybrał koszykówkę, bo w nią mógł grać bez przerwy. Brał udział w każdym możliwym turnieju i za każdym razem zachwycał publiczność. Dzięki swojemu charakterowi i stylowi stał się ikoną ulicznej koszykówki.

Najniższy z największych

Po szkole średniej przyszedł czas studiów. Iverson wybrał uniwersytet Georgetown, który słynął ze szkolenia wysokich zawodników. Do NBA trafili stamtąd tacy znakomici środkowi jak: Patrick Ewing, Alonzo Mourning czy Dikembe Mutombo. Iverson okazał się jednak równie wielki pod względem umiejętności.

Grał znakomicie, zachwycał publiczność i ośmieszał rywali. Wybrany został najlepszym debiutantem i zarazem najlepszym obrońcą Big East. Na drugim roku znacznie poprawił swoją skuteczność i ograniczył liczbę strat. Wtedy podjął decyzję: koniec z NCAA, czas na NBA!

Nikogo się nie boję!

Już na początku kariery w NBA Iverson sporo namieszał. Jego ubiór, dziesiątki tatuaży, niekonwencjonalny styl gry, pewność siebie, zadziorność i nieustępliwość sprawiały, że kibice go albo kochali, albo nienawidzili. Duże kontrowersje budziły także jego wypowiedzi. - Nie boję się Michaela Jordana. Nikogo się nie boję. Mogę grać z każdym! - deklarował.

Wtedy też przyszedł mecz z Chicago Bulls. Mistrzami NBA, którzy rok wcześniej pobili rekord ligi wygrywając 72 z 82 spotkań w sezonie zasadniczym i przeszli przez play-off jak burza.

Jordan wrócił do wielkiej formy i był na ustach całego świata. Iverson nic sobie z tego nie robił. W jednej z akcji, kiedy krył go właśnie Jordan Allen postanowił sprawdzić na co go stać w rywalizacji z legendą koszykówki. Zrobił jeden zwód, MJ zaregował, zrobił drugi, Jordan znów dał się nabrać i Iverson trafił rzut z półdystansu. Zagranie to obiegło cały świat ogłaszając nadejście nowego znakomitego zawodnika, który będzie przyszłością NBA.

[my-youtube width=425 height=344]http://www.youtube.com/watch?v=QZARgv6ulkg[/my-youtube]

Jestem jaki jestem

I tak się właśnie stało. Iverson w kolejnych latach poprowadził zespół z Filadelfii do najlepszych wyników od lat. Dzięki niemu 76ers przez lata byli jedną z najlepszych drużyn na Wschodzie. W sezonie 2000/01 Allen wszedł na szczyt swoich umiejętności. Był najlepszym strzelcem NBA. Wybrany został też MVP, czyli najbardziej wartościowym zawodnikiem całej ligi, a jego zespół wygrał mistrzostwo konferencji Wschodniej ulegając dopiero w wielkim finale NBA Los Angeles Lakers 1:4.

Pat Croce, prezydent Sixers w latach 1996-2001 tak oceniał jego styl gry: Wyobraźcie sobie najlepsze zagrania Michaela Jordana i przyspieszcie je. Otrzymacie Allena Iversona.Jason Richardson z Phoenix Suns porównał go do Shaqa. - Allen to mała wersja Shaquille’a O’Neala. Nie możesz zatrzymać Shaqa. Nie możesz zatrzymać Iversona.

Allen cieszył się z sukcesów jakie odnosi i wyników uzyskiwanych przez Sixers. Nie krył jednak, że nie lubi, gdy porównuje się go do innych zawodników. - Nie chcę być jak Michael Jordan, Magic Johnson, Larry Bird czy Isiah Thomas. Jak zakończę karierę chcę spojrzeć w lustro z podniesioną głową i wiedzieć, że zrobiłem to po swojemu – przyznał.

Prosto z serca

Iverson nigdy nie zapomniał, gdzie się wychował i jak było mu ciężko gdy był dzieckiem. Dlatego, już jako zawodnik NBA, założył fundację Crossover, której misją jest zadbać o zdrowie, edukację i społeczne potrzeby młodych ludzi dorastających w ubogich dzielnicach.

Allen bardzo zaangażował się w działania fundacji. Ufundował stypendia dla najzdolniejszych i najbardziej potrzebujących, a w akcję wciągnął innych znanych sportowców. Podczas spotkań z młodzieżą oprócz Iversona pojawiły się gwiazdy NBA: Carmelo Anthony i Richard Hamilton oraz zawodnicy NFL: Nate Burleson i Elton Brown.

- Nie wiem czy ludzie zdają sobie sprawę jak wielkim twardzielem jest Iverson. To wszystko przez co przeszedł, to wszystko co osiągnął, jego waleczność, nieustępliwość, charakter i serce do gry mówią wszystko – przyznał Jack Ramsay, trener i komentator meczów NBA.

Dziś Iverson nie musi się obawiać porównań do innych zawodników. Swoim silnym charakterem, wolą walki, znakomitymi zagraniami, stał się ikoną - wzorem dla milionów młodych ludzi na całym świecie. Zrobił to po swojemu i wciąż jest jednym z najlepszych koszykarzy na świecie.



Statystyki Iverson'a:





Moja opinia: "AI","The Answer", czy po prostu Allen Iverson ma chyba wszystko czego potrzeba jednemu z najlepszych koszykarzy w historii NBA, bo takim koszykarzem dla mnie jest Allen. Może trochę tak piszę przez sympatie do jego osoby,lecz myslę,że coś w tym jest. W dzieciństwie nie miał łatwo a mimo tego osiągnął swój cel jaką była gra w NBA i swoją szansę wykorzystał w stu procentach, popierał to oczywiście ciężką pracą na treningach. Jak każdy wielki miał swoje wzloty i upadki,pisząc upadek mam na myśli kłopoty z prawem, lecz z drugiej strony zawszę miał i ma do tej pory otwarte serce na potrzeby i problemy ludzkie co nie jednokrotnie udowadniał. Jeśli chodzi o jego grę to imponowała mi ona od pierwszego meczu w którym zobaczyłem AI. Mały,szybki,dynamiczny,nie bojący się wejść w kontakt z wyższym rywalem zostawiający kawał serca na boisku. Nigdy nie byl wybitnym strzelcem dystansowym,bardziej slasherem z niesamowitym ciągiem na kosz. Z upływem lat stawał się koszykarzem starającym się bardziej wejść w pół dystans i celnie rzucić,tak pozostało do dziś, co nie znaczy, że stracił cechy z młodości, lecz nękany przez wiele kontuzji w karierze musiał zmienić nieco styl gry,chcąc jeszcze pograć. Nie ukrywajmy, Iverson jest już u schyłku swojej kariery,mimo tego jego nawet średnie występy z tego sezonu w 76ers i tak cieszą moje oczy bo tacy gracze nie rodzą się co dzień. Mam nadzieję, że i w przyszłym roku dane mi/nam, będzie jeszcze obserwować Answer'a na parkietach najlepszej ligi świata,żałuje jedynie, iż nie doczekam się już raczej tej wisienki na jego koszykarskim torcie a mowa tu o mistrzowskim tytule no ale cóż, jak to mówią nie można mieć wszystkiego. Dla mnie i tak był,jest i pozostanie wielki.

Imię: Chris
Nazwisko: Paul
Miejsce urodzenia: Winston-Salem (Karolina Północna)
Narodowość: USA
Waga: 79,4 kg
Wzrost: 183 cm
Nagrody: NBA Rookie of the Year Award 05/06, NBA All-Rookie First Team 05/06, Brązowy medal MS 05/06, złoty medalista z USA na Letniej Olimpiadzie w Pekinie 2008, 2-time NBA All-Star, All-NBA first team , All-NBA second team, NBA 2x All-Defensive Team, 2 w głosowaniu MVP sezonu regularnego 07/08.

Rekordy życiowe:

Pkt: 43 (x2)
FGM: 18
FGA: 33
3PTM: 5
3PTA: 9
FTM: 14 (x2)
FTA: 17
Przechwyty: 9
Bloki: 2
of.zbiórki: 4
def.zbiórki: 12
zbiórki: 12 (x3)
Asysty: 21
Minuty: 50

Bio: Chris Paul urodził się w Północnej Karolinie 6 maja 1985 r.
Od młodego rywalizował ze swoim starszym bratem CJ. Właśnie dzięki tej rywalizacji teraz jest prawdziwym wojownikiem na boisku.

Chris uczęszczał na Uczelnie Wake Forest. W ciągu 2 lat jego druzyna wygrała 48 meczy (w ostatnim roku uzyskali bilans 27-3). W tym czasie Paul stracił swojego dziadka, który w wieku 61 lat został brutalnie zamordowany. Upamiętnił pamięć po dziadku, z kórym był bardzo związany rzucając w jednym z meczy 61 pkt - każdy pkt. za 1 rok życia.

W 2005 roku został wybrany z 4 numerem Draftu przez New Orleans Hornets. Chris był tym czego brakowało w Nowym Orleanie. Hornets podchodzili do Draftu z jedną myślą - wybrania CP3. Pomimo wielu kontuzji w drużynie każdy kolejny sezon był lepszy. W sezonie 07/08 Hornets dzięki Chrisowi byli objawieniem całej ligi i awansowali do Play Offs na Zachodzie tuż za L.A. Lakers. Brak doświadczenia spowodował odpadnięcie w II rundzie z S.A. Spurs, ale dobre wrażenie zostało i Hornets mogli podchodzić do następnego sezonu. Kolejny rok mimo znakomitej gry Paula nie był już tak udany i Hornets odpadli w I rundzie Play Offs 2009.
Chris Paul jest uważany za najlepszego rozgrywającego w NBA. Jasno określa sobie cele i zrobi wszystko żeby je osiągnąć. Ma mentalność Michaela Jordana - nigdy się nie poddaje, zawsze stara się dostrzegać pozytywy danej sytuacji.

Statystki CP3



Ciekawostki:

- CP3 jest miłośnikiem kręgli - co roku organizuje zawody z najlepszymi zawodnikami NBA,
- w 106 meczach z rzędu zanotował przynajmniej 1 przechwyt - jest to rekord NBA,
- W jednym z wywiadów stwiedził, że nie przestanie grać w kosza dopóki nie wygra mistrzostwa NBA,

Moim zdaniem:

Chris Paul jest zbawieniem Nowego Orleanu i organizacji Hornets. Zastanawiam się ciągle czy w przyszłości może zostać największą gwiazdą ligi ? CP3 jest idealnym sportowcem, który skupia się na koszykówce i wspiera swoich kolegów z drużyny. Pomimo małego wzrostu (1,83 m) jest mózgiem swojej druzyny - nie boi się zwracać uwagi starszym zawodnikom i zawsze gra o zwycięstwo. Trzymam kciuki za jego zdrowie i mam nadzieję, że będziemy mogli oglądać go na boisku jeszcze przez dłuuugie lata...

[my-youtube width=425 height=344]http://www.youtube.com/watch?v=sJfQXI0bqXs&feature=related[/my-youtube]

Imię: Steven John
Nazwisko: Nash
Miejsce ur: Johannesburg
Narodowość: RPA
Waga: 81 kg
Wzrost: 191cm
Nagrody: 2x NBA MVP, 5x All Star, 3x All-NBA First Team

Rekordy życiowe:

Pkt: 42 (2x)
FGM: 16
FGA: 25 (6x)
Przechwyty: 5
Bloki: 2 (x3)
3PTM: 8
3PTA: 15
FTM: 13
FTA: 16
off. reb: 4 (x7)
def. reb: 11
reb: 13
Asysty: 22
Minuty: 55

Bio:

Urodził się w Johannesburgu w RPA.Gdy Steve miał 3 lata przeprowadził się z rodzicami do Victorii (kolumbia Brytyjska). Steven i jego młodszy brat, Martin uwielbiali hokej na lodzie i piłkę nożną. Martin dziś jest zawodowym piłkarzem z drużynie Vancouver Whitecaps i reprezentamtem Kanady. Nash pierwszy raz zetknął się z koszykówką w wieku 13 lat. Od razu zaczął poważnie traktować ten sport. Prowadzona przez niego drużyna St. Michaels University School zdobyła tytuł a on miał średnią na pozionie Triple-Double. College odbył w USA. W czasie studiów występował w drużynie narodowej Kanady i zdobył srebrny medal na uniwersjadzie w 93r.

Draft i pierwsze mecze

Phoenix Suns wybrali go z nr.15 w pierwszej rundzie w drafcie 1996. W dwóch pierwszych sezonach nie grał dużo. Wtedy rozgrywającym Suns Był Jason Kidd. W 1998 roku Nash przeniósł się do Dallas, gdzie z Nowitzkim i Finleyem zaczął grać na poważnie. Pamiętne były zwłaszcza sezony 2001-2002, kiedy osiągnął średnie 17.9 punktów i 7.7 asyst oraz wystąpił w NBA All-Star Game i został wybrany do trzeciej piątki NBA. W roku następnym Także wystąpił w All Star. Po niezbyt udanym sezonie 03-04 Steven wrócił do Słońc.

Podążając za mistrzostwem

Nash wykożystując umiejętności nabyte podczas gry dla Dallas umiejętnie poprowadził młode gwiazdy: Shawna Mariona, Amare Stoudemire'a i Joe Johnsona, doszli na szczyt ligi a Nash został najlepsszym rozgrywającym ligi. W sezonie 04-05 Suns prezentując super ofensywną koszykówkę ostągneli 62-20 w RS !!! oraz 110,4 średnią zdobytych pkt. Steven miał wtedy 11,5 asyst. Grając przeciwko byłym kolegom z Dallas Nash osiągnął pierwsze triple double w tej fazie rozgrywek. Drużyna zdobyła wtedy wicemistrzostwo konferencji. Ukoronowaniem sezonu dla Nasha byl tytuł NBA MVP, który zdobył jako drugi w historii obcokrajowiec. Oczywiście został wybrany także do pierwszej piątki ligi. W następnym sezonie Steve ponownie zdobył NBA MVP RS oraz wybrano do pierwszej piątki ligi. otrzymał tytuł kanadyjskiego Sportowca Roku - Lou Marsh Trophy. Mimo iż sezon 2006-2007 nie był dla drużyny już tak dobry (Suns odpadli w drugiej rundzie play-offs), Steve Nash zanotował kolejny znakomity sezon - osiągnął największą w karierze średnią asyst - 11,6. Wybrano go trzeci raz z rzędu do pierwszej piątki ligi, w głosowaniu na MVP zajął zaś drugie miejsce.


Życie prywatne

Steve Nash od 2005 roku żonaty z Paragwajką Alejandrą Amarilla.. Ma dwie córki bliźniaczki a ich ojcem chrzestnym jest Dirk Nowitzki.
Steve kocha futbol. Jest często widywany na ważnych meczach, zwłaszcza drużyny Tottenham Hotspur, której kibicuje. Przyjaźni się także z wieloma znanymi piłkarzami, jak np. Alessandro Del Piero, Thierry Henry, Massimo Ambrosini czy Steve McManaman. W 2001 r. założył fundację własnego imienia, która zajmuje się zdrowiem dzieci. Jest także sponsorem młodzieżowej letniej ligi koszykówki w rodzinnej Kolumbii Brytyjskiej. W maju 2006 magazyn Time wybrał go do setki najbardziej wpływowych osób na świecie.

Imię: Derrick Martell
Nazwisko: Rose
Miejsce ur: Chicago,USA
Narodowość: USA
Waga: 86 kg
Wzrost: 191 cm
Nagrody: Rookie od the Year 08-09

Rekordy życiowe:

Pkt: 37
FGM: 16
FGA: 33
Przechwyty: 4
Bloki: 2
3PTM: 3
3PTA: 5
FTM: 9
FTA: 10
off. reb: 5
def. reb: 9
reb: 11
Asysty: 13
Minuty: 55

Bio:Derrick Rose poprowadził swój zespół z liceum Simeon Career Academy do dwóch mistrzostw stanowych z rzędu, tym samym jego zespół stał się pierwszym w historii okręgu Chicago, który tego dokonał. Zagrał w meczu Jordan Brand oraz McDonald's All-American, który uważany jest za All-Star Game młodych koszykarzy z liceum. Rose reprezentował także zespół USA w Nike Hoop Summit.

College

W swoim jedynym sezonie na uniwersytecie, poprowadził swój zespół do pierwszego miejsca po sezonie regularnym dzięki czemu Uniwersytet Memphis, był rozstawiony z numerem 1. Szybko przeszli przez Sweet 16, by w Final Four awansować do finału, gdzie musieli uznać wyższość drużyny z Kansas po dogrywce 75:68.

NBA

25 maja 2008 zdeklarował się przystąpić do draftu NBA. Został wybrany z numerem pierwszym przez Chicago Bulls.

W 2009 roku w wygrał konkurs Skills Challenge[1] i tym samym został najwszechstronniejszym rozgrywającym NBA. Na koniec sezonu 2008–09 został wybrany debiutantem roku[2]. W swoim debiucie w meczu fazy playoff zdobył 36 punktów i wyrównał rekord Kareem Abdul-Jabbara pod względem najwyższej zdobyczy punktowej w debiutanckim meczu playoff.

15 stycznia 2010, w meczu przeciwko Washington Wizards, rozgrywający Byków, zdobywając 37 punktów, ustanowił swój nowy rekord kariery[3].

Statystyki Derrick'a:





Moja opinia: Derrick to już ceniony w NBA zawodnik lecz na pewno jeszcze na dorobku i stać go na lepszą grę, niż ta, którą obecnie prezentuje. Jego główną wadą jest kiepski rzut dystansowy,lecz podobno dużo nad nim pracuje, no cóż zobaczymy czy te treningi w niedalekiej przyszłości zaprocentują,jeśli tak będzie to jeden z najlepszych rozgrywających NBA kolejnej dekady. Moim zdaniem musi też nieco popracować również nad dostrzeganiem swoich kolegów z drużyny na parkiecie, przy swojej szybkości i przebojowości powinien częściej grac drive and dish. Wady, które wypisałem nie wpływają jednak na to, iż jeśli Rose będzie się przykładał do treningów i nie rozmieni swojej kariery na drobne,będzie jedną z jaśniejszych postaci najlepszej koszykarskiej ligi świata najbliższych lat.

[/URL
Imię: Kobe Bean Bryant
Urodzony: 23 sierpień, 1978, Philadelphia, Pensylwania, USA
Wzrost:198 cm
Waga: 92/93 kg
Pozycja: SG( rzucający obrońca)
Klub: Los Angeles Lakers
Numer: 24( do końca sezonu 2006/2007 numer 8)


Rekordy kariery:

Punkty- 81 vs Raptors 22.01.2006
Asysty: 15 vs Wizards 12.02.2002
Zbiórki: 16 vs Raptors 24.01.2010
Zbiórki w ataku: 8 vs Mavericks 18.04.2000
Zbiórki w obronie: 13
Bloki: 3 razy po 5
Przechwyty: 7 vs Utah Jazz
Minuty: 54 ( 3 razy)
Celne rzuty z pola: 28 vs Raptors 22.01.2006
Celne rzuty za trzy: 12 vs Sonics 07.01.2003
Celne rzuty osobiste: 23( dwa razy)

Nagrody: 4 krotny mistrz NBA 2000-2002, 2009, Mistrz IO w Pekinie wraz z Reedem
Teamem, MVP Finale 2009, MVP RS 2008, 3 krotny MVP Meczu Gwiazd
( 2002,2007,2009), dwukrotny król strzelców(2006,2007), 11 razy uczestnik All
Star Game, 11 razy wybrany do All NBA Team( 7 razy pierwsza piątka), 9 razy
wybrany do All NBA Defensive Team ( 7 razy pierwsza piątka), zwycięzca SDC w
1997 roku,


Bio:
Przed NBA
Jest jedynym synem Pameli i Joe( miał też dwie siostry: Sharia i Shaya). Jego ojciec jest byłym zawodnikiem NBA, gdzie zagrał 8 sezonów, w barwach 76-ers, San Diego Clippers i Houston Rockers, zaliczając w sumie 606 meczów i notując przeciętne 8,7 pts, 4,6 reb i 1,7 ast na mecz.
Imię Kobe jak powszechnie wiadomo pochodzi od nazwy steku wołowego( jedni piszą że to był ulubiony stek jego taty, a inni, ze wpadł mu w oczy w dniu jego narodzin)
Zanim trafił do NBA zdobył uznanie w kraju poprzez świetną grę w Lower Marion High School w dzielnicy Philadelphi. W swoim ostatnim roku gry poprowadził drużynę do pierwszego mistrzostwa stanowego w 53 letniej historii, notując średnie 30,8 pts, 12 reb, 6,5 ast, 4,0 stl i 3,8 blk na mecz , co w dużej mierze przełożyło się na świetny bilans drużyny(31-3).Karierę zakończył jako historyczny rekordzista Południowej Pensylwanii w liczbie punktów( 2883 punkty) bijąc co ciekawe rekord słynnego Wilta Chamberlaina, oraz zdobywając szereg różnego rodzaju nagród. Już wtedy zaczęło się nim bardzo interesowac NBA( min. został zaproszony na trening z miejscowymi 76-ers i grał jeden na jeden z ówczesną gwiazdą teamu Jerzym Stackhousem, którym raz nawet udało mu się wygrać)
W 1996 roku jako pierwszy obrońca w historii zgłosił się do draftu z pominięciem uniwersytetu i został z numerem 13 wybrany przez Charlotte Hornets. Od początku agent Kobego w tamtych czasach( Arn Telem) mówił, że gra Kobego w Charlotte jest niemozliwa.Przed draftem Bryant ćwiczył w Los Angeles z byłymi graczami Lakers- Larry Drew i Michael Cooper- i zgodnie ze słowami Jerry’ego Westa „przemaszerował” się po nich. Wkrótce okazało się że Hornets wybrali kobego, bo szukali okazji wymiany z Lakers i ta stała się faktem 1 lipca 1996 roku, gdy Lakers oddali do Charlotte swojego centra Vlade Divaca za prawa do Kobego
Kariera
Początki w L.A. podczas debiutanckiego sezonu były trudne, gdyż Kobe dostawał mało minut, za startującymi guardami Nickiem Van Exelem oraz Eddie Jonesem, dodatkowo trapiły go różne urazy, ale w miarę upływu sezonu dostawał coraz więcej okazji do pokazania swoich możliwości i sezon zakończył z przeciętnymi 15, 5 minuty/7,6 punktu na mecz, po drodze wygrywając Slum Dunk Contest w Cleveland i zaliczając 31 punktów w Rookie Game, gdzie jednak MVP został Allen Iverson. Sezon nie zakończył się dla niego dobrze, ponieważ w PO przeciw Jazz zaliczył pamiętne 3 airballe, i Lakers odpadli z PO
W drugim sezonie dostawał już znacznie więcej szans gry co zaowocowało wzrostem średniej punktowej do 15,5, co było najlepszym wynikiem wśród rezerwowych w całej lidze, ale nagrody b6 zawodnika nie dostał( trafiła do skrzydłowego Suns Danny’ego manninga). W tym roku został też wybrany jako najmłodszy starter w historii do meczu gwiazd, gdzie zdobył 18 punktów i był najjaśniejszą postacią Zachodu w meczu przegranym z MJ i ekipą Wschodu 135-114- Kobe pokazał parę efektownych akcji, a drugiej połowie dwoma trójkami próbował poderwać kolegów do walki, ale na wschód tego dnia nie było mocnych
W sezonie 98/99 został już starterem, i grał w piątce we wszystkich 50 meczach skróconego sezonu, a Lakers odpadli w PO z późniejszymi mistrzami z San Antonio
Później nadeszły już czasy pamiętnego threepeatu, gdzie Kobe był świetnym uzupełnieniem dominującego Shaqa, i dołożył ważną cegiełkę do 3 tytułów zapisując się min poprzez 25 punktów , 11 zbiórek, 7 asyst i 4 bloki w jednym znjawazniejszych meczów w historii klubu, czyli game 7 Finałów Konferencji vs Trail Blazers , przejęciem kluczowego meczu numer 4 w finałach z Pacers w 2000 roku, gdzie pod nieobecność Diesela poprowadził team do zwycięstwa w dogrywce kluczowego meczu, oraz świetnymi statystykami w PO 2001-29,4/7,3/6,1. W 2002 roku otrzymał też swój pierwszy tytuł MVP meczu gwiazd w sojej rodzinnej Philly, ale publiczność niezadowolona z tego, ze przyćmił ich lokalnego idola(AI3) wygwizdała go, co sprawiło duży ból Kolbemu
W sezonie 2003 zaliczył historyczną serię 9 meczów z rzędu ze zdobyczą ponad 40 punktów, i swietne statystyki indywidualne 30,0/6,9/5,9, ale Lakers odpadli w PO i nie zdołali osiągnąć 4 mistrzostwa. Po sezonie team wzmocnili 40 letni Karl Malone i Gary Payton, ale team zwany „mini dream teamem” dość łatwo przegrał Finały z Pistons i nastąpiła eskalacja konfliktu między Kobem i Shaqiem, co spowodowało odejście Grubego do Miami.
W kolejnych latach wiodło się Kobemu nie najlepiej. W 2005 nie wszedł z odnowionymi Lakers do PO, a dwóch kolejnych latach, mimo świetnych indywidualnych występów okraszonych dwoma tytułami króla strzelców, team odpadał już w pierwszej rundzie z prowadzonymi przez Nasha Phoenix Suns, i to pomimo prowadzenia 3-1 w serii 2005/2006
W roku 2007 Kobe zmienił numer na koszulce na 24, i zmieniła się też sytuacja drużyny, po pamiętnym transferze Pau Fasola, ale także wraz z mentalną zmianą Kobego i jego gry. Zaowocowało to nagrodą MVP sezonu, oraz awansem do Finałów przegranych z Celtycką BIG 3, i w dalszej mierze do mistrzostwa i nagrody MVP Finałów w 2009, po ostatniej serii z Magic W bieżącym sezonie pobił rekord Jerry-ego Westa i został najlepszym strzelcem w historii organizacji Lakers
[/URL]
Ciekawostki i osiągnięcia:

Mówi po włosku
Interesuje się piłką nożna i ma potrafi w nią dość nieźle grać
Jest fanem Ac Milan, Franka Rijkaarda oraz Ronaldinho
Jest rekordzistą całej ligi w następujących kategoriach:
- trafionych rzutów za 3 w meczu( 12)
- trafionych rzutów za 3 za rzędu w jednym meczu( 9)
-trafionych rzutach za 3 w jednej połowie( 8)
-największym procencie punktów całego zespołu zdobytym przez jednego gracza( 66,4%)- 81/122 vs Raptors
- ilości punktów w meczu bez zaliczenia ani jednej zbiórki( 61 w MSG- rekord hali przy okazji)
Jest rekordzistą organizacji Lakers w następujących kategoriach:
- największej ilości punktów w jednym meczu (81)- drugie miejsce w historii
-punktów zdobytych w jednej połowie(55)
- punktach zdobytych w jednej kwarcie( dwa razy po 30)
- trafionych osobistych z rzędu( 62)
- trafionych osobistych w połowie(16) i w kwarcie( 14)
Jego nieprawdopodobny talent strzelecki potwierdzają też inne ciekawe statystyki:
- jest jednym z dwóch graczy w historii, którzy potrafili zaliczyć ponad 50 punktów w 4 meczach z rzędu( obok Chamberlaina)
-jest jednym z 2 zawodników , którzy zaliczyli serię 13 występów ze zdobyczą ponad 35 punktów ( obok Chamberlaina)
-jest jednym z 3 zawodników, którzy zaliczyli serię 9 meczów ze zdobyczą ponad 40 punktów( obok Chamberlaina i Jordana)
-jest jednym z 4 zawodników, którzy potrafili rzucić ponad 60 punktów w meczu więcej niż raz( obok Jordana , Chamberlaina i Elgina Taylora)

Moim zdaniem :
Jak to zostało pokrótce przedstawione kariera Kobego to pasmo wzlotów i upadków. Wiele można mu zarzucać bo nie jest i nigdy nie był postacią bez skazy( bufonowatość, naśladowanie Jordana, nadmiernie egoistyczną grę, konflikt z Shqiem, skandal seksualny, nie wprowadzenie teamu do PO w 2005, wypuszczenie serii przy prowadzeniu 3-1 z Suns i słaba postawa w game 7 tamtej serii), ale jednocześnie nie można nie doceniać jego zaangażowania w grę, niesamowitej pasji jaką prezentuje na boisku, żądzy wygrywania, którą wcześniej miał chyba tylko Jordan, wszechstronności ofensywnej i repertuaru jego zagrań, talentu strzeleckiego, niesamowitych game-winnerów, których nomen omen ma już więcej w karierze niż His Airness oraz zmiany, która w nim zaszła pod wpływem lat. Osobiście uważam Kobego za drugiego najbardziej utalentowanego zawodnika po Michaelu. Mamy tu do czynienia już z jedną z najpiękniejszych kart w historii Ligi, a jeszcze całkiem nie została ona zapisana i na koniec tej pięknej opowieści mam nadzieję poczekamy jeszcze kilka lat. Najbliższa część po meczu gwiazd- spotkanie numer 1000

Imię: Earvin Jr
Nazwisko: Johnson
Miejsce ur: Lansing
Narodowość: USA
Data ur: 14 sierpnia 1959
Waga: 116
Wzrost: 206
NBA Draft: #1, 1979
Pozycja: PG
College: Michigan State University
Nagrody:
* Mistrz NBA (1980, 1982, 1985, 1987, 1988)
* NBA MVP (1987, 1989, 1990)
* MVP Finałów NBA (1980, 1982, 1987)
* 12 razy wystąpił w NBA All-Star Game (1980, 1982-1992)
* 2 razy MVP All-Star Game (1990, 1992)
* 9 razy wybrany do pierwszej piątki ligi (1983-1991)
* 1 raz wybrany do drugiej piątki ligi (1982)
* Pierwsza piątka debiutantów (1980)
* NBA's 50th Anniversary All-Time Team
* Mistrz olimpijski (1992) IO w Barcelonie


Rekordy życiowe:


Pkt: 46
Przechwyty: 9
Bloki: 5
celne rzuty z pola: 18
3PT trafione: 5
FT trafione: 19
zbiórki def: 16
zbiórki off: 13
Asysty: 24 (2 razy)
Minuty: 53


Earvin "Magic" Johnson po wygranym finale ligi NCAA przystąpił do draftu gdzie został wybrany z nr 1 przez Los Angeles Lakers odpłacił im się doprowadzając zespół, aż 8 razy do finału z czego pięciokrotnie zakończyli go sukcesem. W swoim debiutanckim sezonie poprowadził Lakers do mistrzostwa notując: 18pkt 7.7zb i 7.3as na mecz a w PO podkręcając te statystyki do: 18.3pkt 10.5zb 9.4as. Wszyscy zapamiętają jego pierwsze finały ze względu na wyczyn i to co zrobił w game 6 przeciwko 76: w meczu nr 5 środkowy LA Kareem Abdul Jabbar skręcił kostkę i gdy wszyscy myśleli że 76 wyrównają stan rywalizacji młody Magic zastępując lidera drużyny na pozycji centra uzyskał w tym meczu 42pkt 15zb 7as (Lakers pokonali Sixers 123:107). Nie było innej możliwości i na razie jako jedyny debiutant w lidze otrzymał tytuł MVP Finałów i jako najmłodszy posiadając w tym czasie na swoim koncie niespełna 21 wiosen. Później przyszła niespodziewana porażka w I rundzie PO z Houston. W następnym sezonie Earvin popadł w konflikt z ówczesnym trenerem Jeziorowców (Paul Westhead); zarzucał mu on preferowanie zbyt wolnej gry.Magic zagroził nawet odejściem i dotychczasowy coach stracił posadę, zastąpił go Pat Riley. I Johnson miał rację czego dowodem po zmianie trenera stało się następne mistrzostwo. Późniejsze sezony to już wzloty i upadki Lakersów.

Magic nie tylko na parkietach odnosił sukcesy, odnosił je również poza nimi (wystąpił w teledysku Michaela Jacksona, prowadził talk show, jest agentem gwiazd światowego sportu min. Allena Iversona).
Najbardziej jednak zasłynął z tego, że jako pierwszy sportowiec publicznie przyznał się do bycia nosicielem wirusa HIV, którym zaraził się w roku 1991 i w tymże roku po raz pierwszy zakończył sportową karierę.
Po 4 sezonach przerwy powrócił na zawodowe parkiety NBA, aby rozegrać jeszcze jeden sezon i na dobre zawiesić buty na korku.
Przez cała karierę notował on średnio 19.5pkt 7.2zb 11.2as

Mimo wzrostu wynoszącego 206 cm jeden z najbardziej dynamicznie grających koszykarzy w historii. Jego pojedynki z Larrym Birdem i Michaelem Jordanem przeszły do historii koszykówki. Lata 80-te zostały nazwane Showtime. Szczególnie pamiętnym momentem jego kariery był pojedynek z Jordanem w jego ostatnim Meczu Gwiazd, w którym zagrał jako jedyny koszykarz w historii mimo braku występów w sezonie zasadniczym (w 1992)

Ciekawostki:
- W 1999 r. Magic wystąpił kilkakrotnie w barwach szwedzkiego klubu Borås
- wydał 5 książek: Magic (1983), Magic's Touch (1989), Conversation with Magis: Magic talks to kids about HIV and AIDS (1992), What you can do to avoid AIDS (1992), My Life (1992)
- Jest jednym z 4 graczy, którzy zdobyli tytuł mistrza NCAA i NBA w kolejnych latach z rzędu
- Czwarty na liście najlepiej podających w historii NBA
- Drugi na liście największej ilości triple-double